|
|  |
Dawne nazwy stacji:
Sulau (1895r.)
Sulejów Nad Baqryczą (1945r.)
Sułów (1947r.)
Sułów Milicki (1948r.) |
Okres funkcjonowania:
(01.10.1895r. - 14.09.1991r.)
Obecny status obiektu:
Dom mieszkalny.
|
|
|
|
Po opuszczeniu przystanku w Gruszeczce (Birnbäumel) szlak kolejowy kierował się na północ, prawą stroną szosy Trzebnica (Trebnitz) – Sułów (Sulau). Stacja w Sułowie Milickim położona była na prawym łuku, jaki tworzył tor linii kolejowej dochodzący do brzegu położonej 200m dalej Baryczy (Bartsch). Wokół stacji znajdowały się tereny piaszczyste, wydmowe i porośnięte borem sosnowym. Przez jej środek biegła wspomniana już asfaltowa szosa
z Trzebnicy obierając w tym miejscu nazwę ul. Kolejowej (Bahnhofsraße). |
|
|
|
Lokalizacja punktu stacyjnego uwarunkowana została dwoma czynnikami: istnieniem dużego miasta w bok
od linii łączącej Przedkowice (Przittkowitz) z Miliczem (Militsch) i jego położeniem na przeciwległym brzegu Baryczy. Drogą kompromisu zdecydowano się na odchylenie trasy kolei na północ od osi w kierunku miasta odrzucając pierwotny wariant budowy bocznej odnogi z Gruszeczki do Sułowa jako nieekonomiczny i niefunkcjonalny. Aby uniknąć dwukrotnego przekraczania Baryczy, linię doprowadzono tylko do samego jej brzegu ok. 1km od miasta. |
|
|
|
|
Zespół stacyjny składał się w ostatnich latach funkcjonowania kolejki z: magazynu towarowego, budynku miesz-
kalnego - parterowego z mieszkalnym poddaszem i stromym dwuspadowym dachem (pełniącego w latach 1945-84 funkcję dworca), wagi wozowej z bocznicą i placem ładunkowym, magazynku toromistrza w starym pudle wagonowym oraz oddzielonych szosą wiaty, peronu oraz mijanki o długości ok. 200 m.
|
|
|
|
|
Budynek późniejszego dworca wybudowano w roku 1900. Początkowo służył on jako budynek mieszkalny dla per-
sonelu wraz z pomieszczeniami biurowymi. Obiekt murowany z czerwonej cegły, nietynkowany, podpiwniczony, po-
czątkowo jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, kryty wysokim dwuspadowym dachem, o płaskim ryzalicie w elewacji frontowej. Przypuszczalnie niedługo po II wojnie światowej budynek został nadbudowany poprzez podnie-
sienie ścian i urządzenie pełnowymiarowych pomieszczeń na drugiej kondygnacji przy zachowaniu pierwotnej wysokości kalenicy. Parter zajęły pomieszczenia służbowe (ekspedycja, biura zawiadowcy stacji i dyżurnego ruchu, kasa) oraz poczekalnia. Na piętrze znalazały się mieszkania służbowe.
|
|
|
|
| Na czas przebudowy kasy i biura stacji przeniesiono do starego budynku magazynu stacyjnego. Po rozbudowie po lewej stronie od wejścia znalazły się: poczekalnia i bufet, po prawej wąski hol kasowy, kasa ekspedycyjna oraz biuro zawiadowcy stacji i dyżurnego ruchu. Dworzec został otwarty w 1950 r. |
|
|
|
|
W latach ok. 1984-85 nastąpiła likwidacja stacji Sułów jako jednostki organizacyjnej, posiadając odtąd status przystanku osobowego wraz odstępowym posterunkiem telefonicznym. Zniesiono poczekalnię, biuro dyżurnego ruchu oraz kasę, adaptując je na cele mieszkalne przez postawienie ścianek działowych i wykucie nowych drzwi
(hol kasowy został przedzielony ścianką i połączony z dawnymi biurami). Za poczekalnię służyć odtąd miała specjalnie postawiona w tym okresie biała murowana wiata na pobliskim peronie.
|
|
|
|
|
Stacja przez cały niemal okres funkcjonowania prowadziła pełna odprawę osób, bagażu i towarów, w tym zwierząt. Dodatkowo po II wojnie światowej ekspedycja przesyłek ekspresowych była możliwa również w dni świąteczne. Możliwość załadunku żywca do wagonów zniesiono jednak w drugiej połowie lat 50-tych, do 1966 r. ograniczono czynności ekspedycyjne tylkjo do pory dziennej.
|
|
|
|
|
Pomimo ograniczeń stacja w Sułowie Milickim była po wojnie największą pod względem obrotu wagonów i tonażu przewożonych ładunków na sieci Wrocławskiej Kolei Dojazdowej. Głównym klientem był tartak i składnica drewna Lasów Państwowych, korzystających z własnej 210-metrowej bocznicy wybudowanej prawdopodobnie w latach 1899-1900. Na planach ogólnych ponadto dominującymi klientami były: Gminna Spółdzielnia, Cukrownia Miejska Górka, krochmalnia. Stacja obsługiwała ruch towarowy do końca jego istnienia na kolejce, czyli do II połowy lat 70., uczestnicząc w ostatnich latach niemal wyłącznie w wewnętrznych przewozach drewna.
|
|
|
|
W latach 1899-1900 stację rozbudowywano, w związku z jej zbyt małą w stosunku do ówczesnych potrzeb zdol-
nością przeładunków towarów. Dobudowano wtedy nowy tor i zwrotnicę. W 1907 natomiast wykonano upragnione oświetlenie stacyjne, o które wnioskowali lokalni podróżni.
|
|
|
|
W 1932 r. podróżnym zaczął doskwierać brak poczekalni, przez co zaczęto wywierać nacisk na przewoźnika. Zarząd kolejki tłumaczył, że na stacji tej nie wybudowano poczekalni głównie ze względów finansowych i z powodu niewielkiego ruchu pasażerskiego. Stąd nawet w przyszłości nie przewidywano wzniesienia żadnego budynku. Pasażerom obsługa stacji miała udostępniać pomieszczenie służbowe w razie niesprzyjającej pogody.
|
|
BYŁEM OBEJRZAŁEM I MAM ZAMIAR POKAZAĆ SWOIM KOLEŻANKOM I OLEGOM Z KOŁA EMERYTÓW SITK Z OSTROWA WLKP BO TERAZ TO WSPANIAŁY KAWAŁ HISTORI
|
lespaul napisał(a) dnia 2016.04.08 o godz. 12:47:
kocham sułów i okolice,to wspaniałe moje dzieciństwo i lata młodzieńcze,muszę i chcę tam wrócić.
|
|
| | | | | | | | | |
|
